Zaglądnęłam przed chwilką do naszej małej łazieneczki w Zalesiu. Patrzę, a tu w brodziku siedzi mała jaszczurka. Nie wiem, skąd się tam znalazła, może uciekała przed którymś z kotów? Nie wiem też, czy brodzik dla niej był śmiertelną pułapką, czy łatwo mogła go opuścić, bowiem na palcach miała takie kuliste zakończenia, chyba jakieś przyssawki. Nie ryzykowałam, zwłaszcza że nasze dwa kocie zbóje czaiły się w pobliżu. Czytaj dalej
Filed under: trochę poezji | Tagi: Emilka, kosarze, Natura, pajątrki, Zalesie
Usiadł świerszcz na murze jak na pięciolni,
do snu mnie kołysze, senny Paganini.
Ten śwuierszcz rzeczywiście przygrywa mi na werandzie, ale dwa pajączki – długonóżki nie są wcale pająkami, jak mi uświadomił mój redakcyjny komputerowiec Sławek , lecz nazywają się kosarze. Czytaj dalej
Wczoraj bardzo się przestaszyłam. leżałam na łóżku, było tuż przed Wiadomościami, nagle poczułam coś na nodze, co mnie zaczęło łaskotać, a potem łazić! Było to w Zalesiu, czyli na łonie natury, a wiadomo, że po łonie natury różne stworzenia chodzą. Wrzasnęłam na cały głos, odrzuciłam pościel, zaczęłam machać rękami i nogami. To coś przestało mnie łaskotać. Oprzytomniałam, spojrzałam bliżej. Na mojej nodze siedział piękny świerszcz. Jak z obrazka, jak z bajki. Pe;wnie opuścił swoje miejsce za kominem, aby bliżej się ze mną zaprzyjaźnić, a ja… Ech, przeprosiłam świerszcza.
Filed under: trochę poezji, trochę przyrody | Tagi: bukiety, Natura, paprocie, Zalesie
lubię paprocie
Oto fragment kolejnego mego bukietu. Stoją one na werandzie w Zalesiu od wiosny po jesień i zmieniają się sezonowo. Poczynając od bratków, azalii, konwalii, tulipanów, po anemony, łubiny i lilie. Teraz nadeszła pora na rudbekię i nawłoć. Moim bukietom od maja towarzyszą liście paproci, których mam mnóstwo. Czytaj dalej
Filed under: trochę metafizyki, trochę przyrody | Tagi: kot, mysz, Natura, Zalesie
koniec myszy
W nocy obudziły mnie piski i szelesty. To nasz kot Rysiu bawił się z myszką. Rano martwą mysz znalazlam na chodniczku przed łóżkiem. Ratuję w Zalesiu pająki i żabki, żuczki i inne stworzonka, ale myszy przed kotem nie uratuję. Dwa lata temu wyrwałam z Rysiowego pyska sporego ptaka. Przeżył. Ukryłam w ziemi ropuchę. Przegoniłam jaszczurkę, no ale musi być coś, żeby kot wiedział, że jest kotem. A oto zadowolony Rysiu. Siedzi na parapecie, na werandzie i filozoficznie spogląda na świat.
Ostatni rzut oka na ofiarę
Filed under: trochę metafizyki, trochę przyrody | Tagi: Natura, Ola, Zalesie
Jestem bluszczem
Namalowałam dzisiaj sobie na imieniny obrazek: ja jako bluszcz z narcyzem. W tle moja weranda porośnięta bluszczem. Nie pamietam, od kiedy tak zaczęłam lubić bluszcz. Pracę magisterską napisałam na temat pisma dla kobiet Bluszcz, założonego po powstaniu styczniowym. Wiosną, po śmierci mego kuzyna Mirka (dzisiaj miałby też imieniny), którego prochy rozrzucono częściowo po morzu, powiedziałam swojej córce Oli, aby i część moich prochów rozrzuciła po zalesiańskim bluszczu. Bluszcz jest wiecznie zielony i bardzo żywotny, Tylko sam z siebie rosnąć nie porafi, potrzebuje oparcia. Całe życie taka byłam, czepliwa.
Mały ślimaczek w małe paseczki
Ten kwiatek to smolinos. Już przekwitł. Na nim siedzi milimetrowy ślimaczek. Jak taki maluch mógł wejść na smolinosa, którego łodyga ma z 80 centymetgrów długości? I po co tam wszedł? Z ciekawości? Chciał być bliżej słońca? Tyle mam pytań i żadnej odpowiedzi. Pozostaje wyobraźnia poetycka:
Slimaczek w paseczki
dokonał wycieczki.
Bo to rzadka gratka
tulić się do kwiatka.
Otoczył bluszcz narcyza i go podgryza.
Dusi, bo musi.
Narcyz patrzy w niebo i głowy nie spuszcza.
Ma gdzieś bluszcza.
Tak to nieraz w życiu bywa i przyjaźnią się nazywa…
Przysiadła w locie
ważka na płocie.
Na drucie siedzi,
no i się biedzi:
Być albo nie być
ważką nieważką…
Nie biedź się ważko,
wystarczy.
Spójrz: helikopter warczy
na niebie.
I nie wie,
jak poznać siebie.
Chichot Historii - Bożena M. Dołęgowska-Wysocka 