Chichot Historii – Bożena M. Dołęgowska-Wysocka

– Pani się nie myje! Panie się nie kąpie! – powiedziała surowo dzisiaj do mnie Pani Pielęgniarka spoglądając na mój pooperacyjny brzuch. – O! – dodała. – Pani w ogóle nie zmieniała opatrunków! Leżałam w gabinecie zabiegowym przychodni chirurgicznej Kliniki Orłowsksiego z wypiekami na twarzy, zażenowana strasznie i coraz bardziej wściekła. – A kto, wypsując mnie do domu  w dwa dni po operacji powiedział mi cokolwiek o moim brzuchu??? – odpowiedziałam z błyskiem w oku (a oko potrafi mi zabłysnąć, oj potrafi…) – Kto mi powiedział, że plastry trzeba zmieniać, dziury zaszyte po operacji myć (są 4 dziury, w tym trzy to raczej dziurki)? Na to pytanie pani pielęgniarka nie rzekła nic (gdy innej pytałam się przy wyjściu ze szpitala po zabiegu, co mogę jeść odparła, że to nie jest rola pielęganiarek). Zostały mi jeszcze dwa szwy i już wiem wszystko, co mam robić. I gdyby nie moja przyjaciółka Nela, stara doktorka anestezjolog, te pooperacyjne dni byłyby o wiele gorsze, bo czułam się jak zoperowany karp, wyrzucony na brzeg jeziora, by „dochodził do siebie”. Dla sprawiedliwości dodam, że przed samą operacją wszystko grało jak w zegarku, i sama operacja przebiegła bez zakłóceń. To tak jak z miłością, gdy jest już po, fajnie jest jeszcze trochę porozmawiać…