śnieg i mróz, na szybach wzory,
materace, lzy, chusteczki,
jeden chlopak i dzieweczki,
cud za cudem sie wydarza,
bliżej, dalej do oltarza,
czarownice, wilkolłki,
kto to taki? Kto to taki?
Toż to serca przemienione,
bólem, szczęściem przepełnione,
uśmiechniete wszystkie lica,
jakaż ze mnie zakonnica!
jakaż ze mnie wiedźma z góry!
do mnie szybko: wrony, szczury,
sowy, myszy i zaskrońce,
otworzylam sie na słońce!
Otworzyłam sie na miłość,
no, ale sie porobiło!
Na zdjęciu kolorowym mamy cztery pokolenia kobiet w naszej rodzinie: prababcia Zenia, ja, czyli babcia (robię zdjęcie), Ola, moja córka i mama Emilki, a na pierwszym planie sama Emilka. Był ostatni dzień sierpnia ubiegłegbo roku. Zdjęcie czarne, na samej górze, to jeszcze jedno pokolenie, czyli moja babcia, Emilki praprababcia. Zdjęcie zrobione było w Zalesiu latem 1983 r. Oleńka miała pół roczku, ja byłam młodą, szczęśliwą mamą na łonie natury, a moja babcia Czesia przyjechała po raz ostatni do Warszawy, aby zobaczyć swoją prawnuczkę.Filed under: trochę poezji, trochę przyrody | Tagi: mama, miłość, wiersz, żyrafa
Leży nad Martwym Morzem i kona z pragnienia.
Pokryta lepkim błotem, w czarną mumię zmienia.
Fala zalewa oczy, gorzka – jak tamto życie.
Takiej miłości pragniecie? O takiej we śnie marzycie?
Znalazłam właśnie króciutki wiersz ks. Twardowskiego, cudo:
Przyszła
wstydziła się
płakała
miłość bez ciała
Filed under: trochę historii, trochę literatury | Tagi: Bóg, Egipcjanin Sinuhe, miłość, śmierć
Chyba po raz trzeci sięgnęłam po Egipcjanina Sinuhe Miki Waltariego. Pamiętam, że był „od zawsze” w domu na półce. Pewnie kupiła go mamusia, która rozpoczęła mój marsz do książek, i to jeszcze w naszym okresie kudowskim. Byłam wtedy uczennicą podstawówki i chyba wtedy po raz pierwszy przeczytałam tę książkę. Utrwaliły mi się tylko dwa momenty: zemsta Sinuhe na złej Nefernefernerer i zaniesienie jej żywej do Domu Zmarłych oraz wędrówka Egipcjanina po labiryncie Minotaura i śmierć jego ukochanej Minei. Jednym słowem zapamiętałam miłość i śmierć. Czytaj dalej
Filed under: trochę wspomnień, trochę życia | Tagi: miłość, Święta Bożego Narodzenia
Wczoraj wieczorem spotkała mnie wielka radość. Moja przyjaciółka Nela, która skończyła w tym roku 70 lat i ma sześcioro wnuków, wdowa od lat kilku, moja towarzyszka w wyprawie do Ziemi Świętej, zakochała się z wzajemnością! Szczęśliwiec jest od niej starszy o 12 lat, jest profesorem oceanografii i zawołanym podróżnikiem. Połączyli się na jakiejś zamorskiej, dalekiej wyspie. Neli głos jest inny w telefonie, radość wyziera z każdego słowa, opowiadała o spacerze w śniegu po lesie. Mają do nas przyjść po Nowym Roku z pierwszą wizytą. Niczego większego mi Nelu nie mogłaś dać pod choinkę, niż własne szczęście. Czytaj dalej
Chichot Historii - Bożena M. Dołęgowska-Wysocka 
