Chichot Historii – Bożena M. Dołęgowska-Wysocka

Wczoraj, w Wielki Piątek, poszłam z małymi prezencikami do pani Janki, mojej sąsiadki, która mieszka piętro niżej, pod redakcją „Gazety Ubezpieczeniowej”. Była już u niej pani Joanna, przyniosła hiacynty w koszyczku, takie, co będą dopiero kwitnąć. Pani Janka ma niebywałą rękę do kwiatów, same jej rosną. Przed wojną sprzedawała je na jednym z podwórek na Nowym Świecie w Warszawie, niedaleko mojego domu, i nawet po tej samej stronie ulicy. Napisałam kartkę z życzeniami świątecznymi, ale nie mogłam Pani Jance życzć „100 lat”, bo ona właśnie 20 marca skończyła 98. Więc napisałam, że życzę jej stu lat i więcej. Po setce podwaja się emerytura, dowiedziałam się tego ostatnio od pani Marty, która opiekowała się swoim ojcem. Żył 103 lata. Ale wracam do Janki. – Pani Janko – mówiłam wczoraj – czy Pani wie, jaka jest Pani popularna na moim blogu? Bez przerwy ktoś wystukuje w Googlach ten wpis, i bije on rekordy popularności. Pani Janka bardzo się ucieszyła. Sąsiadka dodała, że nigdy nie jest za późno, aby stać się gwiazdą. Było dużo radości i śmiechu. Pani Janka chwaliła się czystym, przedświątecznym  domem (mieszka sama), wysprzątanym balkonem, który już nie może doczekać się pierwszych kwiatów. Życzę na Święta wszystkim blogowiczkom i blogowiczom, aby mieli tyle werwy i radości życia co Pani Janka, moja prawie stuletnia sąsiadka z II piętra. A Panu Pikusiowi życzę (Emilka bawi się nim dalej), aby dalej był taki popularny jak jest.